Frikandel Speciaal met extra Ui

Gister stond ik ui te snijden voor de zelfgemaakte lasagna….kreeg ik toch ineens ontzettende zin in een frikandel speciaal met extra ui!?!

Zoals jullie allemaal weten ben ik in Australie om hier te blijven, niet om weer “even” voor een jaartje te blijven. En daarvoor heb ik een baan nodig bij een werkgever die mij kan sponsoren om in het land te blijven.
Gelukkig kan ik het nu zeggen: Het begin is er!

Afgelopen maandag -28 feb 2011- ben ik aangenomen door de Queensland Government om voor hen te gaan werken als Child Safety Officer. Dat is vergelijkbaar met werken als gezinsvoogd/onderzoeker bij de Raad voor Kinderbescherming.
Helemaal fantastisch! Dit is een baan die ik eigenlijk altijd heb willen doen/hebben. Ondanks dat dit een zware, uitdagende baan zal zijn, ben ik super blij!
(Met dank aan mijn beide referenties –Ankie & Frank- voor de snelle reactie!)

In eerste instantie krijg ik een contract voor 3 maanden met daarna een verlenging voor 24 maanden. Hierdoor kan ik dan nog 2 jaar hier blijven.
Ik moet even uitzoeken hoe het werkt met de visas, welke optie het beste is. Wellicht is er een mogelijkheid om de overheid over te halen om mij in plaats van 24 maanden, 3 en een half jaar te geven. Er bestaat namelijk een visum dat direct permanent is –nooit meer gedoe- maar daarvoor moet een werkgever je minimaal voor 3 jaar aannemen.

Uitvinden welk visum het beste is en hoe ze allemaal werken is nog een hele klus, want er zijn er ZOVEEL!!! Lekker ingewikkeld doen als het ook makkelijk kan, waarom niet?

In de nacht van 7 op 8 maart vlieg ik naar Townsville waar ik mijn nieuwe leven ga beginnen.
Inmiddels heb ik een slaapplaats geregeld in een guest house. Ze hebben daar verschillende soorten kamers en mogelijkheden. Ik kom er dinsdag aan en vanaf vrijdag kan ik daar in een eigen kamer trekken in een ‘shared house’ naast het officiële guest house. Dat kost me 200 dollar per week. Klinkt als veel, maar als je erover nadenkt, dan valt dat eigenlijk heel erg mee. Geen bijkomende kosten zoals gas, water en licht.
Ik deel het huis met 2 andere mensen maar heb wel mijn eigen plekje, net zoals ik dat hier doe eigenlijk. In de tussentijd kan ik dan op zoek naar een andere woonplaats, als ik dat wil.

Mijn nieuwe ‘baas’ heet Sharon en ze heeft me aangeboden om me op te komen halen vanaf het vliegveld, da’s toch wel tof. We hebben samen vreselijk de slappe lach gehad aan de telefoon omdat ze me vroeg hoe ze me zou herkennen. Dus ik ging mezelf beschrijven: blond haar, krullen, 174cm maar ik weet nog niet wat ik aantrek…zegt ze, ja ik kan natuurlijk zo’n kaart vasthouden met je naam erop, zoals in de film, maar we zijn geen japanners en dat lijkt me wel een beetje genant. Waarop ik weer zeg, oh weet je wat? Ik neem een roze paraplu mee die ik dan boven mn hoofd houd…
Uiteindelijk hebben we bedacht dat ik haar even een foto stuur van mij zodat ze weet hoe ik eruit zie :)

Afgelopen maand is Linda –mijn vroegere collega van de Vennen- hier op vakantie geweest. Ze kon na veel tegenslag met het vakantie visum toch eindelijk terug naar Australie. Linda is hier 13 jaar geleden wezen backpacken en dan is het natuurlijk fantastisch om hier weer eens heen te gaan. Haar vriendin Cynthia, die ze hier heeft leren kennen, woont hier in Perth. Door Linda heb ik Cynthia ook leren kennen. Cyn heeft mij heel erg geholpen met alle shit die bij de waardering van mijn Nederlandse diploma kwam kijken en het solliciteren op de Australische manier –zij had het spreekwoordelijke wiel tenslotte al uitgevonden-.

Cynthia is hoogzwanger –voor zover ik weet is de baby er nog niet, al was ze 1 maart uitgerekend geloof ik- dus Linda hoopte dat de baby zichzelf aan de wereld zou presenteren voordat zij weer naar Nederland moest. Maar helaas is dat niet gelukt, Linda is weer in Nederland en de baby zit nog lekker in Mamma’s buik.

Samen met Linda ben ik “down south” gegaan: Margaret River Region. Erg leuk. Ik was er wel eens eerder geweest, maar toen regende het pijpenstelen, heb je er dus niks aan!
We hadden 2 nachtjes van te voren geboekt. Want we dachten dat we maar 2 nachtjes weg zouden blijven. We konden namelijk Jade’s auto lenen, maar die had m zaterdag weer nodig. Wat ik even was vergeten is dat Miranda op vakantie ging naar Bali voor 10 dagen….en ik bracht haar naar het vliegveld…waar zit je dan in?? JA! In een AUTO! Duh…konden we dus mooi met Miranda’s auto op stap en hadden we ineens veel meer tijd.
Uiteindelijk zijn we 4 nachten weggebleven, donderdag weg, maandag weer terug.

We zijn begonnen in Dunsborough waar een Scheepswrak ligt waar je in/naar kan duiken. -brrrr niks voor mij natuurlijk, ik krijg het al benauwd bij het kijken van de video!!- Maar Linda heeft haar duik eum dinges dus die wilde dat wel graag doen.
Dus de avond voor de duik zijn we naar de duikshop gegaan om al haar spul te passen, want je hebt natuurlijk van alles nodig: flippers, duikbril, gasfles ding, wetsuit…terwijl Linda zich in haar wetsuit aan het worstelen was zat ik even te kletsen met de eigenaar. Hij vroeg me wat ik ging doen terwijl Linda ging duiken…nou eum…niks denk ik, op haar wachten bij het strand met een boekje.
Zegt ie, waarom ga je niet mee? Best genant uit te leggen dat je bang bent voor zout water….hmmm –althans om in te zwemmen, je weet wel, haaien, kwallen en daarnaast gewoon heeeeel veeeeel water-
Uiteindelijk biedt hij me aan om gratis mee te gaan op de boot. Hoef er niks voor te betalen –normaal wel als je wilt snorkelen en zo- en kan daar dan gewoon beslissen om wel of niet te gaan zwemmen…nou oke dan! Natuurlijk vind ik het wel leuk om mee te gaan varen.
Al was ik wel even een beetje misselijk door de rare bewegingen van de boot op de golven terwijl de boot geankerd lag.

Toen ik eindelijk de moed had opgebracht om een rondje om die boot te gaan zwemmen springen de duikers voor de tweede keer het water in voor de tweede duik. De duikinstructrice komt direct weer boven, vloekend en tierend: au! Stingers in het water…(kwallen die je steken met hun tentakeldingen)
Ja, toen was zwemmen er niet meer bij voor Micky…want Micky had alleen een bikini aan ipv zo’n heel duikpak…mij niet gezien!

Na Dunsborough zijn we naar Margaret River gereden, heel bekende streek vanwege de lekkere wijn. In het hostel waar we sliepen hadden we een tweepersoonskamer –of eigenlijk driepersoonskamer- en het was er echt super netjes! We waren zwaar onder de indruk! Natuurlijk hebben we wat rondgewandeld in Margaret River, hebben we lekker geluncht en ’s avonds lekker fish and chips gegeten. Kan me nu niet meer herinneren waarom, maar ik was zo belachelijk moe, dat we uiteindelijk best vroeg zijn gaan slapen.
Omdat het hostel zo fantastisch was wilden we eigenlijk nog een nachtje blijven….helaas, hostel vol…
En toen volgde de zoektocht naar een slaapplaats…we zijn de hele regio doorgereden, natuurlijk met stops bij leuke dingen. Zoals het meest zuidwestelijke punt met een vuurtoren –door Nederlander ontdekt- en de Lake Cave. Die laatste was ONTZETTEND mooi! werkelijk, we hebben geen idee hoe het er van binnen uitzag. We zijn er naartoe gereden en toen bleek dat het 20 dollar kostte om naar binnen te gaan…nou eh…best leuk zo’n grot maar dat slaat nergens op.
Uiteindelijk zei iemand tegen ons: zat er water in de grot dan? Volgens mij is ie opgedroogd door de droge winter…waren wij blij dat we daar geen 20 dollar hadden neergelegd….
Linda en ik zijn gelukkig allebeid personen die liever die 20 dollar uitgeven aan lekker eten en dat hebben we dan ook gedaan. Bij The Sea Gardens –aangeraden door cyn-, een fantastisch restaurantje gerund door fransen met een uitzicht op de zee. Heerlijk!

Helaas was er in alle plaatsen waar we kwamen geen slaapplaats meer te vinden. Wat bleek, het Leeuwin Estate concert was die avond en dus konden we wel denken dat we op de bonnefooi een bed in de regio konden vinden…maar niets was minder waar.
Uiteindelijk hebben we de hele dag gereden -10u vertrokken, 17:45 kwamen we aan in Bunbury waar we het laatste bed hebben kunnen boeken.
Toen waren we allebei wel even licht geïrriteerd, maar dat was snel voorbij toen we eindelijk aan waren gekomen.

Dan weet je weer waarom je altijd een slaapzak mee moet nemen…

We zijn twee nachtjes in Bunbury gebleven. Vanuit daar zijn we naar Donnybrook gereden. Daar heeft Linda een aantal weken op een camping gezeten en ze wilde heel graag een kijkje nemen. Van die camping is niets meer over, maar het was voor haar heel leuk om er terug te zijn.
Op de terugweg naar Bunbury zijn we een aantal Wineries afgeweest, met gevolg dat ik hartstikke tipsy terug kwam in Bunbury en toen echt even een slaapje moest doen….
Op maandag zijn we voor we terug gingen rijden naar Perth even naar het strand geweest, dat was letterljik 100 m van het hostel. Ik heb braaf mn bikini aangedaan en heb mezelf de hele honderd meter lopen overtuigen dat ik toch echt wel ging zwemmen –hartstikke heet buiten-
Maar 10m van het strand hoor ik de branding op het strand slaan en zakt de moed me in mn schoenen –slippers- dat gaat me vast niet lukken.
Dan kan ik de branding zien en ik denk: No Fucking Way! Dat durf ik niet. Golven zijn anderhalf tot twee meter hoog en slaan met groot geweld tegen het strand en de rotsen. Een prachtig effect maar nee…daar kan ik niet in.
Linda is veel stoerder en die gaat er even in. Ik heb haar wel even gewaarschuwd: Lin, je weet dat ik je niet kan komen redden he, als er iets misgaat??!
-al had ik het wel geprobeerd denk ik, nadat ik 112 had gebeld met de mededeling: there are two people drowning at this and this beach-
Gelukkig is Linda er weer heelhuids uitgekomen, al zei ze direct dat ik er zeker niet in moest gaan want de stroming was erg sterk…nou ja, nee bedankt…

Daarna zijn we even gaan afspoelen in het hostel en hebben we onze spullen uit de koelkast gehaald en zijn we op weg gegaan naar Perth. Het was een heerlijk ontspannen weekend! –bedankt Lin voor de gezelligheid-

Ik heb zonet even pauze gehouden, want het schrijven van zo’n verhaal is altijd veel werk.
Dus in de tussentijd heb ik bijna al mn spullen ingepakt. 3 dozen, 1 koffer en een laptoptas is het enige dat ik heb. Ik dacht eigenlijk dat het veel meer zou zijn, dus eigenlijk heb ik me goed ingehouden!

EN niet te vergeten: Cynthia heeft me een half uur geleden gesmst dat haar baby vanochtend om 11:04 Australian WST is geboren!
CONGRATULATIONS!! Faye Abigail Reed, een prachtige dame –neem ik aan- 3,46 kilo, 52 cm.
Faye, welkom in de wereld!

-volgende keer de update van De Grote Verhuizing ;) -