Big Ass Restraint and Team Blow Up

Natuurlijk ben ik niet voor niets getraind om jongeren te "restrainen" maar als er dan ineens echt iets ernstigs aan de hand is dan slik en schrik je wel even...

Op vrijdag was ik "response" voor mijn unit en we zijn rustig op het veld voor een partijtje Touch Rugby wanneer er vanuit het niets "Code Red" "Code Red" over mn radio word geschreeuwd. Shit!
Dus rennen over de binnenplaats, uiteraard rende ik eerst naar de verkeerde unit...khoorde mijn college roepen: wrong unit Micky it's "Waikiriri"!!

Dus afgebogen naar de juiste unit. Ik was als eerste binnen, op zich al een prestatie..:)
Bij aankomst werd er gewezen naar een jongen...hmmm
ik dacht mooi niet dus!
Die dude was helemaal opgefokt en had een riem in zn hand die hij heen en weer zwaaide "kom maar op" zoiets. Eh nee, bedankt.
Geen idee wat ik moest doen...dit is dus een echte "Code Red". Hij verplaatste zich vervolgens naar de bank waar hij in een hoek ging zitten. Nog steeds beangstigend opgefokt. Inmiddels waren er gelukkig meer mensen van het responseteam aangekomen want de hele campus was in Lock Down (alle overige 39 jongeren in hun kamers).

Na een minuut of zo haalde de jongen diep adem, greep een stoel en valt vervolgens mijn collega aan! Niet normaal, mijn collega werd twee keer gemept met een hard-plastic stoel!

En toen volgde dus de restraint, met zn 6-en erbovenop...die kerel was echt heel sterk (door de adrenaline) maar gelukkig heb je zelf ook behoorlijk wat adrenaline in je lijf. Je voelt niets, je hoort weinig en je bent sterker dan normaal. Ik ben bovenop de kont van die jongen gaan zitten, misschien geen techniek die me was geleerd maar t werkte wel.

Hij lag dus op de grond met 6/7 mensen bovenop zijn armen, benen, kont, bovenlijf en zo..bewegen kon hij op een gegeven moment niet meer. Maar verbaal was ie nog tot veel in staat.

Deze jongen heeft al een keer in de echte gevangeis gezeten en ik heb geen idee waarom hij weer bij ons is geplaatst. Hij is een volledig lid (patched heet dat hier) van de Black Power of Mighty Mongrol Mob (tis 1 van de 2)
Hij heeft mijn collega en zijn familie met de dood bedreigt, ik was er wel van onder de indruk, maar mijn collega's vertelden dat t vrij gewoon is dat dat gebeurt...hmm lekker.

Uiteindelijk hebben we hem kunnen overbrengen naar de Secure unit.
Terwijl wij bezig waren met deze jongen kwam een andere jongere naar binnen die ons (bovenop zijn vriend) even kwam vertellen dat we van zijn vriend afmoesten, want anders...ook heel prettig, NOT!

Achteraf hoorde ik het hele verhaal. De jongen in kwestie was blijkbaar boos op mijn collega en besloot hem aan te vallen (dit was een andere collega dan die in bovenstaand verhaal). Hij besloot hem te wurgen met een riem maar bedacht zich op het laatste moment (gelukkig) en mepte ook hem met volle kracht met een stoel op zijn achterhoofd...Collega moest ervoor naar het ziekenhuis, heeft 8 hechtingen en een lichte hersenschudding....he fijne jongeren werken we toch mee...

Mijn zonnebril is kapot en mijn knie blauw, maar ben er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

En dan de team Blow Up...
De dag na de Code Red verliep onze dienst nogal rommelig en uiteindelijk liep dit uit tot een verbale confrontatie tussen Tania en James. James viel Tania persoonlijk aan en uiteraard reageerde Tania weer terug. Ik liep vervolgens het kantoor binnen en viel er middenin.
Ovevr james zijn functioneren proffesioneel gezien ben ik het helemaal eens met Tania, maar wilde geen front vormen tegen James. Tegelijkertijd wilde ik Tania steunen dus zat in een lastig parket.

Tania liep na een fikse ruzie de deur uit en ik voelde me daar weer rottig onder. Maar goed, kon niet zoveel doen. Dus uiteindelijk ben ik ook weg gegaan. Een andere collega vroeg me in de wc (waar ook onze kluizen zijn) of het wel goed ging met mij...en vervolgens barstte ik in snikken uit. Ik kon niet meer ophouden met huilen. Alle stress van de afgelopen twee dagen kwam eruit.

Toen ik thuis kwam heb ik met mijn moeder gebeld, zij maakte me gelukkig rustiger.

De reden dat ik zo overstuur raakte is natuurlijk alles bij elkaar. Ik besefte me ongeveer anderhalve week geleden dat ik me niet heel gelukkig voel in Christchurch. Het blijkt niet "mijn" stad te zijn. Ik voel me er niet thuis. Ik ken na 3 maanden nog steeds niemand en dat is voor mij erg bijzonder. Meestal heb ik geen moeite met mensen leren kennen maar hier? Misschien ligt het aan mij, aan mijn diensten of aan Christchurch...

Dus khad een beetje besloten om stiekem te gaan kijken naar werk ergens anders, had alleen geen idee hoe ik dat zou gaan doen omdat ik dan waarschijnlijk weer bij CYF zou gaan solliciteren. Vandaag had ik een kantoordag en was aan t praten met Gerrit, hij heeft mij (oa) aangenomen. Ik vertelde hem hoe ik me voel over Christchurch en ondertussen komt DE manager (van heel Te Puna Wai) binnengelopen. Kwas even vergeten dat ze ook nederlands spreekt omdat ze 6 jaar in Zutphen heeft gewoond. Gevolg dus dat zij ook hoorde hoe ik me voel.
En weet je wat ze tegen me zegt?
Oh er zijn vacatures in Lower Hutt als je terug wilt naar Wellington?? Eh..hm? Ze zei vervolgens: Je werkt dan misschien niet meer hier, maar nog steeds voor CYF en je moet je wel thuis voelen waar je woont...

Ze waren beiden heel behulpzaam, heel anders dan ik had gedacht. Daarna had ik een gesprek met Moya, zij is iemand die ook bij mijn interview was en me heeft aangenomen. Ook aan haar heb ik mijn gevoel over Christchurch uitgelegd. En wat zegt zij: Oh ok weet je hoe je vacatures kan zoeken? (hm?) Ze zegt: Ik hoop dat je nog wat langer blijft, maar als je niet gelukkig bent dan moet je gaan.

Het voelt echt als een hele opluchting dat ze me steunen en begrijpen. Dus nu ga ik langzaam kijken naar een andere baan in een andere plaats (Wellington of Dunedin waarschijnlijk).

Ideaal zou het zijn als ik nadat mn moeder (en dineke) hier zijn geweest verhuis naar een andere plaats...we zullen zien!

Ik hou jullie in elk geval op de hoogte van alle ontwikkelingen.

Sybo: grappig om je aan de telefoon te hebben!
Marloes: echt super lief kaartje en op het juiste moment!!

Tot gauw!
liefs