Nog 39 nachtjes slapen...

Ja, het aftellen is begonnen. Mn moeder en ik zijn allebei bezig met de Countdown. Vorige keer deden we dat ook en dat maakt de voorpret des te groter!

Om helemaal in de stemming te komen hebben we inmiddels al een beetje een reisschema gepland, we gaan via Kaikoura (walvissen) naar Marlborough Sounds waar we ons op mijn verjaardag hopelijk op een "winery" relaxed kunnen volgieten met lekkere wijn :) Aldaar gaan we ook in een Kayak zitten om de sounds vanaf de zee te ervaren -hopelijk geen haaien en orka's-
Daarna gaan we kerst vieren in het Abel Tasman park terwijl we overdag gaan zwemmen en genieten van de mooie natuur gaan we 's avonds genieten van de BBQ -op t strand?-
Daarna is het plan nog niet vastomlijnd, maar het wordt via de westkust naar beneden en dan via de oostkust weer naar boven :)

Afgelopen weekend (niet dit weekend) ben ik -zoals bekend- gaan White Water Raften en ik heb het overleefd!
De eerste keer dat ik ging raften vond ik t eigenlijk maar saai en dus vond ik t een goed idee om het nog maar eens uit te proberen..

Zaterdagochtend weggereden naar de Rangitata River waar ik Robin en Martin ontmoette. Het was er super relaxed, een Lodge in de natuur met erg relaxte mensen.
Van de raftguides had ik er wel 1 mee naar huis willen nemen ;) hahahaha

Helaas zie je er niet op je charmants uit in een thermal, fleece, wetsuit, jas, lifejacket en helm. Alle helmen die ze hadden waren te groot voor me..hoe is t toch mogelijk dat ik zo'n klein hoofd heb?? Dus een extra stuk foam in mn helm om ervoor te zorgen dat mn helm niet over mn ogen zou zakken...

Zoals de foto's laten zien was deze raft ervaring een behoorlijke adrenaline kick! Echt geweldig!!! Veel en veeeeel leuker dan de vorige keer!
Ik was gewaarschuwd dat ik mn lenzen zou kunnen verliezen en ik dacht: ach welnee..maar tijdens een van de Grade 4s waren mn relflexen toch wat te traag en hield ik mn ogen om een of andere vage reden open -mn mond trouwens ook, dus een grote slok water naar binnen-. Mijn lenzen spoelden er dus toch bijna uit. 1 ervan zat op mn oog, maar onder mn bovenste ooglid. Ik vroeg -heel suf- aan mn gids, eum heb je ook iets droogs? Hij kijkt me aan, kijkt om zich heen -naar alles dat uiteraard doorweekt is- en zegt: eh, no sorry (duh)..
Gelukkig schoot mn lens weer terug en was het leed weer geleden.

Bij de Jumprock aangekomen mochten we van een 10meter hoge rots springen...ik braaf meegeklommen omhoog...en daarna weer braaf omlaag geklommen.. no f^*#cking way..ik ben niet aangelegd om van dingen af te springen al leek t niet zo hoog. Ik had ook kunnen kiezen om van 6 meter te springen...maar ook dat leek me geen goed idee.

Daarna hebben we op rustig water express de raft laten kapseizen, op zich een leuk idee om het eens te ervaren...ware het niet dat degene naast me boven op mn nek viel en ik ook nog onder de boot terecht kwam -micky vond dat niet zo leuk: pijn, acute hoofdpijn en claustrofobische ervaringen, nah- Met gevolg dat ik wel kon janken toen ik eenmaal onder de boot vandaan was. Onze gids schrok zich rot natuurlijk en toen we weer bij de lodge aankwamen kwam ie elk half uur naar me toe om te vragen hoe t ging. (en dat terwijl ik een waiver had getekend dat ze niet aansprakelijk waren voor eventueel letsel)
Het klinkt nu alsof de ervaring niet geweldig was...maar zou het morgen weer doen! -Nieuwe hobby?-

Na het raften zijn we naar Robin's huis gegaan, waar ik eerst Panadol Rapid naar binnen heb gewerkt, op een bankje heb gelegen -ja gezelligheid- maar daarna toch een hele gezellige avond heb gehad.
Robin heeft een geweldig huis, heel ruim, met veranda, danszaal :), vier slaapkamers, grote keuken en woonkamer, een zwembad, tennisbaan en leuke tuin met een grote vijver!

Martin -heel gek, ik twijfel ineens of ik wel de goede naam heb onthouden??- had een vuurkorf in elkaar gelast die we die avond hebben uitgeprobeerd onder het genot van een wijntje en biertje -Panadol en alcohol geen goed combinatie?-

De volgende dag heeft Robin me de Boerderij laten zien, -heb kalfje geaaid schattig!- en ik raakte op een gegeven moment mn orientatie helemaal kwijt zoveel ruimte hebben ze er. En bijna alle koetjes blij natuurlijk met hun wei.

Na het eten van Snert -!- ben ik weer richting Christchurch gereden en heb ik EINDELIJK met Syl en Patrick kunnen bellen. Erg fijn!

Tot zover..
Oh bedankt Nine voor je lieve kaartje!

"Tot gauw"