London-Dubai-Perth
Door: Micky
Blijf op de hoogte en volg Micky
24 Juni 2010 | Australië, Perth
Na de Boarding Call voor het vliegtuig naar Dubai en dan Perth besef ik mij ineens hoe raar het is om dit vliegtuig in te stappen. Iets dat ik inmiddels anderhalf jaar lang, elke dag heb willen doen.
De vlucht naar Dubai is maar kort, ongeveer 7 uur. Emirates is een prettige airline met vriendelijke flight attendants, prettige stoelen, entertainment On Demand en het eten valt mee. Al heb ik vliegtuigvoer nooit verschrikkelijk gevonden..
Omdat je niets beters te doen hebt dan slapen of tv kijken heb ik anderhalve film gekeken, Avatar –ja eindelijk- en een deel van 2012, die film bleek net als Avatar erg lang te zijn en voor het einde van de film was ik al in Dubai….dus tja, ze zullen het vast overleefd hebben, al stond de hele wereld onder water, waren de polen verplaatst en hele stukken land vloeibaar geworden…
In Dubai had ik 3 uur tijd om mij even te vermaken, heb een beetje rondgewandeld, wat gedronken, me opgefrist en snel hoorde ik de vlucht omgeroepen. –Nee, niet zoiets als: Miss Witteveen would you please make your way to the gate you are delaying your flight…-
Omdat ik helemaal niet kon slapen tijdens de eerste vlucht –snurkende buurman- viel ik nog voor de take off in slaap. Ik had beide stoelen voor mezelf en dus heb ik mezelf tussen twee stoelen weten te wurmen zodat ik zelfs liggend kon slapen!
Uiteindelijk leek de vlucht kort, want het meeste ervan heb ik geslapen. Helaas zat ik dit keer in een ouder vliegtuig en was er geen entertainment on demand, dus miste ik constant het begin van de film..grrr…dan maar weer oogjes dicht.
Een kleine 10 uur later wordt de landing ingezet….serieus??? Ik ben er???
Als ik Perth zie krijg ik tranen in mn ogen en denk bij mezelf, ja zeg, stel je niet zo aan…maar ja, de tranen kan ik niet tegenhouden. Tranen bij vertrek uit Perth, tranen bij terugkomst…tis wat…
Van te voren heb ik een hostel geboekt dat mij komt ophalen als ik ze even bel om te zeggen dat ik er ben. Natuurlijk heb ik dit laten bevestigen want ervaring leert dat dit niet altijd zo gemakkelijk is als het klinkt.
Het is 1 uur in de morgen –gewoon nog nacht in mijn ogen- en ik bel Planet Inn Backpackers…geen gehoor…ik bel nog een keer…geen gehoor…ik wacht even en bel nogmaals..en nogmaals…er wordt niet opgenomen…hm..altijd hetzelfde liedje.
Er staat een shuttlebus klaar om naar de stad te rijden en omdat ik niet wil stranden op het vliegveld stap ik daar maar in, hopelijk is er wel iemand in het hostel om me binnen te laten.
Na ongeveer 45 minuten rijden komen we bij het hostel, niemand…tja daar sta je dan, midden in de nacht met niemand die de deur voor je open kan doen…
De bestuurder van de shuttlebus biedt aan om me naar een ander hostel te brengen. In de bus vertelde hij mij dat ik niet lijk thuis te horen in een ruige omgeving als Planet Inn hostel. Het hostel waar hij me naartoe brengt zou veel beter bij me passen.
Niets is minder waar, Swan Baracks is een enorm hostel met 150/200 bedden. Het is er druk en er hangt een akelige sfeer. Ja, past heel goed bij mij –not!-
Na een nacht in bed liggen, slapen lukt niet erg want iedereen maakt veel lawaai –WK op tv- sta ik om 8uur op. In de keuken is het gratis ontbijt, daar kan ik uiteindelijk ook niets mee, want er is geen brood, wel cornflakes, maar geen melk. Als ik om de melk vraag vertellen ze dat ze daar niet aan doen, want mensen drinken de melk uit een kopje ipv het te gebruiken voor de cereal…ja dat is dan ook wel heeeeeel erg vervelend. Belachelijk dus, ik vertel ze dat ik het maar raar vind dat ze een gratis ontbijt aanbieden terwijl ze er geen melk bij doen…
Ik krijg mn sleutelgeld terug en begin aan mn wandeling terug naar Planet Inn Backpackers. In de bus leek het niet zo ver, maar lopend met mijn 22kilo koffer is het toch een heel eind. Ondanks dat het winter is, is het zo’n 22 graden en vochtig, ik zweet me te pletter.
Na een keer vragen of ik in de buurt ben kom ik aan bij Planet Inn. Ook nu is er niemand, maar de deur is open dus ik kan wel naar binnen. Patrick, een reiziger vangt me op en samen met hem eet ik een ontbijtje, want ja in het andere hostel was geen melk..
Om half 12 is er nog steeds niemand dus Patrick belt voor mij naar de hostelmensen en die zijn onderweg. De manager is ontsteld dat er niemand was om me op te halen. De nachtmanager is lekker op stap gegaan –het meisje gaat die maandag weg- zonder dat aan iemand te melden.
Hij biedt duizend keer zijn excuses aan en ik krijg een 4bed slaapkamer voor de prijs van een 6, niet verkeerd natuurlijk.
Het hostel is oud, versleten en niet al te schoon, maar zoals altijd hele fijne mensen binnen en de mensen zijn eigenlijk veel belangrijker.
Ik zal me hier wel thuis voelen..
Volgende update:
Als een vis…
De vlucht naar Dubai is maar kort, ongeveer 7 uur. Emirates is een prettige airline met vriendelijke flight attendants, prettige stoelen, entertainment On Demand en het eten valt mee. Al heb ik vliegtuigvoer nooit verschrikkelijk gevonden..
Omdat je niets beters te doen hebt dan slapen of tv kijken heb ik anderhalve film gekeken, Avatar –ja eindelijk- en een deel van 2012, die film bleek net als Avatar erg lang te zijn en voor het einde van de film was ik al in Dubai….dus tja, ze zullen het vast overleefd hebben, al stond de hele wereld onder water, waren de polen verplaatst en hele stukken land vloeibaar geworden…
In Dubai had ik 3 uur tijd om mij even te vermaken, heb een beetje rondgewandeld, wat gedronken, me opgefrist en snel hoorde ik de vlucht omgeroepen. –Nee, niet zoiets als: Miss Witteveen would you please make your way to the gate you are delaying your flight…-
Omdat ik helemaal niet kon slapen tijdens de eerste vlucht –snurkende buurman- viel ik nog voor de take off in slaap. Ik had beide stoelen voor mezelf en dus heb ik mezelf tussen twee stoelen weten te wurmen zodat ik zelfs liggend kon slapen!
Uiteindelijk leek de vlucht kort, want het meeste ervan heb ik geslapen. Helaas zat ik dit keer in een ouder vliegtuig en was er geen entertainment on demand, dus miste ik constant het begin van de film..grrr…dan maar weer oogjes dicht.
Een kleine 10 uur later wordt de landing ingezet….serieus??? Ik ben er???
Als ik Perth zie krijg ik tranen in mn ogen en denk bij mezelf, ja zeg, stel je niet zo aan…maar ja, de tranen kan ik niet tegenhouden. Tranen bij vertrek uit Perth, tranen bij terugkomst…tis wat…
Van te voren heb ik een hostel geboekt dat mij komt ophalen als ik ze even bel om te zeggen dat ik er ben. Natuurlijk heb ik dit laten bevestigen want ervaring leert dat dit niet altijd zo gemakkelijk is als het klinkt.
Het is 1 uur in de morgen –gewoon nog nacht in mijn ogen- en ik bel Planet Inn Backpackers…geen gehoor…ik bel nog een keer…geen gehoor…ik wacht even en bel nogmaals..en nogmaals…er wordt niet opgenomen…hm..altijd hetzelfde liedje.
Er staat een shuttlebus klaar om naar de stad te rijden en omdat ik niet wil stranden op het vliegveld stap ik daar maar in, hopelijk is er wel iemand in het hostel om me binnen te laten.
Na ongeveer 45 minuten rijden komen we bij het hostel, niemand…tja daar sta je dan, midden in de nacht met niemand die de deur voor je open kan doen…
De bestuurder van de shuttlebus biedt aan om me naar een ander hostel te brengen. In de bus vertelde hij mij dat ik niet lijk thuis te horen in een ruige omgeving als Planet Inn hostel. Het hostel waar hij me naartoe brengt zou veel beter bij me passen.
Niets is minder waar, Swan Baracks is een enorm hostel met 150/200 bedden. Het is er druk en er hangt een akelige sfeer. Ja, past heel goed bij mij –not!-
Na een nacht in bed liggen, slapen lukt niet erg want iedereen maakt veel lawaai –WK op tv- sta ik om 8uur op. In de keuken is het gratis ontbijt, daar kan ik uiteindelijk ook niets mee, want er is geen brood, wel cornflakes, maar geen melk. Als ik om de melk vraag vertellen ze dat ze daar niet aan doen, want mensen drinken de melk uit een kopje ipv het te gebruiken voor de cereal…ja dat is dan ook wel heeeeeel erg vervelend. Belachelijk dus, ik vertel ze dat ik het maar raar vind dat ze een gratis ontbijt aanbieden terwijl ze er geen melk bij doen…
Ik krijg mn sleutelgeld terug en begin aan mn wandeling terug naar Planet Inn Backpackers. In de bus leek het niet zo ver, maar lopend met mijn 22kilo koffer is het toch een heel eind. Ondanks dat het winter is, is het zo’n 22 graden en vochtig, ik zweet me te pletter.
Na een keer vragen of ik in de buurt ben kom ik aan bij Planet Inn. Ook nu is er niemand, maar de deur is open dus ik kan wel naar binnen. Patrick, een reiziger vangt me op en samen met hem eet ik een ontbijtje, want ja in het andere hostel was geen melk..
Om half 12 is er nog steeds niemand dus Patrick belt voor mij naar de hostelmensen en die zijn onderweg. De manager is ontsteld dat er niemand was om me op te halen. De nachtmanager is lekker op stap gegaan –het meisje gaat die maandag weg- zonder dat aan iemand te melden.
Hij biedt duizend keer zijn excuses aan en ik krijg een 4bed slaapkamer voor de prijs van een 6, niet verkeerd natuurlijk.
Het hostel is oud, versleten en niet al te schoon, maar zoals altijd hele fijne mensen binnen en de mensen zijn eigenlijk veel belangrijker.
Ik zal me hier wel thuis voelen..
Volgende update:
Als een vis…
-
24 Juni 2010 - 13:21
Wouter:
Wees blij, 2012 was de moeite niet waard en Avatar, ondanks slap verhaal toch goeie film, moet je eigenlijk in 3D zien.
Thanks for the update. Weer erg plezierig om te lezen. Fiel spaaß !! -
26 Juni 2010 - 13:18
Agnes:
He Mick!
Leuk om te lezen dat je weer op reis bent!!Ik ben benieuwd wat je plannen nu zijn. Hier gaat alles goed, met Jurre ook. Die groeit als kool. Het is een makkelijk en lief ventje. Heb je je baan bij t poortje opgezegd of loop ik nu echt hopeloos achter?
Veel plezier op je reis! (of wordt het voornamelijk werken?)
Groetjes, Agnes -
27 Juni 2010 - 13:49
Marco:
hey mick
jij maak nu weer al van alles mee
ben benieuwd wat er nog allemaal op je pat komt
we blijven je volgen
groetjes marco -
28 Juni 2010 - 05:46
Gemma:
Hallo meisje, ik snap je tranen en ben blij voor je. knuffel mama. -
28 Juni 2010 - 16:54
Marieke V. ;-):
Ha die Micky!
Fijn dat je goed aangekomen bent! Echt leuk om te lezen wat je allemaal mee maakt en vooral hoe het met je gaat. Ik ga je zeker volgen, ben nu al benieuwd naar je volgende verhaal! Have fun!
Liefs, Marieke -
28 Juni 2010 - 20:38
Marli:
He zus, Heerlijk voor je dat je je zo blij voelde dat je ervan moest huilen. Ik heb 2012 wel helemaal gezien en inderdaad het komt allemaal goed. Verder niet zo heel erg boeiend vond ik.
tot de volgende up date.
dikke kus je zus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
