Als een vis...
Door: Micky
Blijf op de hoogte en volg Micky
30 Juni 2010 | Australië, Perth
Omdat het altijd het beste is om direct de normale routine te beginnen besluit ik naar de stad te wandelen. Emily komt rond half 6 aan in Perth dus ik heb nog even.
Een kaart of routebeschrijving heb ik niet nodig, Perth is maar weinig veranderd. Er zijn wat nieuwe gebouwen die ik niet ken omdat die nog gebouwd werden toen ik de vorige keer hier was.
Het station ziet er gehavend uit, dat was toch niet zo? Oh ja, de shuttlebus chauffer vertelde me dat er ontzettend veel beschadigd is tijden een hagelbui met hagelstenen zo groot als tennisbalen –nee geen golfballen blijkbaar-
Het wegdek is zo beschadigd dat delen van de brug over het spoor zijn ingestort.
Bij King’s Park –botanische tuinen en zo- zijn er een aantal huizen beschadigd door een modderlawine. Door de ligging zijn deze huizen miljoenen waard, tja…en dan ligt je woonkamer ineens onder de modder….
Duizenden auto’s zijn beschadigd geraakt, gebroken ramen en gebutste buienkant. Echt zonde.
Na even rond te lopen heb ik het gevoel dat ik nooooooit ben weggeweest, al voel ik me verschrikkelijk. Mn tong hangt zowat op mn knieen, mn wallen ook en ik moet echt moeite doen om te blijven lopen.
Gelukkig ben ik in staat om terug te komen bij het hostel –gratis bus!-. Rond half 6 denk ik, ik moet maar even gaan wachten op de trap want anders staat Emily zo voor de deur en ben ik er niet om haar te begroeten.
Tony –de manager- komt naar me toe met een telefoon en zegt “here you go, it’s for you” ik denk hm? Emily aan de telefoon, die is geland en belt het hostel voor de gratis ophaalservice.
George –ook werknemer in het hostel- gaat haar halen, ik bedenk dat ik hem kan vragen of ik mee mag, maar voor ik dat kan doen vraagt hij aan me of ik zin heb om mee te gaan. Unreal, deze lui zijn zo vriendelijk. Kheb veel vriendelijke mensen ontmoet maar niet zo vaak in een hostel!
Het is echt fantastisch om Emily te zien, het is direct weer als ‘vroeger’ in Brisbane en vorig jaar in Frankrijk.
Omdat het hostel een bar heeft, mag je volgens de wet je eigen alcohol niet meenemen naar binnen, tja…wel gedaan natuurlijk, halloho duty free, natuurlijk koop je dan drank.
Tony weet dat ik het heb en maakte er geen probleem van, zolang ik het maar verstop. Dus Emily en ik aan de Bourbon en Coke, altijd een fantastisch idee als je een Jetlag hebt…
Eigenlijk valt er weinig bijzonders te melden omdat het zo gewoon is om hier te zijn..
Met Emily heb ik voornamelijk rondgehangen, haar wat leuke plaatsen laten zien en kroegen bezocht. Verder de mensen in het hostel leren kennen en dat vat het dan wel samen.
Emily moet uiteindelijk na 3 nachtjes weer naar huis in Townsville, het is altijd te kort. Gelukkig voelt het alsof ze dichtbij is –wat natuurlijk niet zo is, want het is 6 uur vliegen naar de andere kant van OZ-
Op een avond zit ik buiten met Khan, een kiwi die al jaren in Australie woont, maar ook veel heeft gereisd. Ongeveer 3 meter van ons vandaan zit een ander groepje. Een van de mannen (over de 50) staat op, loopt naar de deur, verliest dan zn evenwicht en valt op de grond. Echt net naast een hoop stenen. Super gevaarlijk. Ik ken de man wel, hij houdt wel van een borrel dus ik denk alleen: jemig, hij heeft wel erg veel gedronken en klets verder met Khan. De anderen helpen hem overeind en zetten hem op een stoel.
Ongeveer 3 minuten later hoor ik de anderen harder praten en als ik omkijk zie ik dat ze allemaal staan, met uitzondering van Cody. Ze hebben geen idee wat ze moeten doen en kijken gestresst om zich heen…ik wil me er eigenlijk niet mee bemoeien maar als ik de paniek zie doe ik het toch maar.
Ik loop naar Cody, die blijkt bewusteloos op de stoel te zitten, hij ademt zwaar en het klinkt alsof hij stikt. Hij heeft geen controle meer over zijn sluitspieren en hij lijkt een epileptische aanval of zo te hebben en ik krijg hem niet wakker. Ik heb vorige keer in Perth een trucje geleerd van de politie om iemand wakker te krijgen, maar hij reageert niet.
Ik vraag aan de anderen om me te helpen hem in de stabiele zijligging te leggen op de grond, ik blijf tegen hem zeggen dat ie zn ogen moet opendoen en knijp ondertussen met mijn nagels in zn oorlel. Er gebeurt niks. Erger nog, hij stopt met ademen. Oh shit, denk ik..en ik laat Tony halen zodat er nog iemand is met EHBO en een telefoon om een ambulance te bellen.
Ik blijf zn naam zeggen en in zn oor knijpen –echt heel hard- dan ineens haalt hij weer adem en doet ie zn ogen open. Jezus denk ik, pfffff.
Het eerste dat hij zegt is: bloed ik? Daarna zegt hij: ik wil een sigaret, maar dat mag hij niet van mij. Hij moet eerst even blijven liggen. Tony is er inmiddels ook bij blijkt. Cody begint grapjes te maken en dus denk ik, nou die is er weer bij.
Hij word door de anderen omhoog geholpen en naar binnen gebracht.
Dan realiseer ik me ineens wat er eigenlijk gebeurd is en wat ik heb gedaan, zo kalm geweest dus nu komt de verlate reactie.
Khan zegt, jemig, dat was koelbloedig van je. Waarop ik zeg, eh ja doe me nu maar een borrel…Tony kijkt me aan als hij mijn drankje voor me uit de koelkast pakt en bedankt me voor het snelle handelen…en vraagt of het gaat…eh ja het gaat wel, na dit drankje komt het helemaal goed!
Twee dagen later zie ik Cody pas weer, hij komt direct naar me toe en bedankt me voor de “reddingsactie” –hij zegt serieus: you have saved my life- Hij vertelt me dat hij me kon horen, ergens ver weg en dat hij daarom wist welke richting hij op moest. Jemig zeg, griezelige gedachte.
Toch nog wat spannends beleefd.
Inmiddels heb ik twee nieuwe kamergenoten en ken ik iedereen in het hostel. Ik blijf erbij, de slechtst verzorgde hostels zijn vaak ook de gezelligste.
We hebben een pooltafel en elke avond spelen we wel tegen elkaar, ik kan wel een beetje poolen gelukkig. We hangen rond op de bank, kijken voetbal met zn allen, eten samen heel leuk.
Ik heb een televisie op mn kamer en twee “heaters” anders is het veel te koud.
Ik heb ook helaas al “bedbugs” gehad, yak. Maar gelukkig ben ik niet meer gebeten nadat we de kamer en mijn kleren hebben behandeld...
Natuurlijk ben ik ook bij het kinderziekenhuis geweest waar ik vorige keer heb gewerkt en Antoinette was heeeel blij om me te zien. Ze bood me direct werk aan. Dus binnen 4 dagen heb ik werk gevonden. Helaas moet ik wachten op een bewijs van goed gedrag voor ik mag beginnen met werken. Suf, want ik wil graag werken, zij hebben te weinig personeel en ik heb er al es 2 en een halve maand gewerkt….
Maar goed, als ik dat bewijs heb dan is dat alleen maar handig voor als ik “echt werk” heb gevonden waardoor ik in Australie mag blijven.
Nu heb ik een nieuwe routine bedacht, 1 dag aankloten, 1 dag naar de bieb –waar ik nu ook ben- om werk te zoeken. Als ik t namelijk niet zo doe dan doe ik de hele dag niets….ach ja het goede leven….
Een kaart of routebeschrijving heb ik niet nodig, Perth is maar weinig veranderd. Er zijn wat nieuwe gebouwen die ik niet ken omdat die nog gebouwd werden toen ik de vorige keer hier was.
Het station ziet er gehavend uit, dat was toch niet zo? Oh ja, de shuttlebus chauffer vertelde me dat er ontzettend veel beschadigd is tijden een hagelbui met hagelstenen zo groot als tennisbalen –nee geen golfballen blijkbaar-
Het wegdek is zo beschadigd dat delen van de brug over het spoor zijn ingestort.
Bij King’s Park –botanische tuinen en zo- zijn er een aantal huizen beschadigd door een modderlawine. Door de ligging zijn deze huizen miljoenen waard, tja…en dan ligt je woonkamer ineens onder de modder….
Duizenden auto’s zijn beschadigd geraakt, gebroken ramen en gebutste buienkant. Echt zonde.
Na even rond te lopen heb ik het gevoel dat ik nooooooit ben weggeweest, al voel ik me verschrikkelijk. Mn tong hangt zowat op mn knieen, mn wallen ook en ik moet echt moeite doen om te blijven lopen.
Gelukkig ben ik in staat om terug te komen bij het hostel –gratis bus!-. Rond half 6 denk ik, ik moet maar even gaan wachten op de trap want anders staat Emily zo voor de deur en ben ik er niet om haar te begroeten.
Tony –de manager- komt naar me toe met een telefoon en zegt “here you go, it’s for you” ik denk hm? Emily aan de telefoon, die is geland en belt het hostel voor de gratis ophaalservice.
George –ook werknemer in het hostel- gaat haar halen, ik bedenk dat ik hem kan vragen of ik mee mag, maar voor ik dat kan doen vraagt hij aan me of ik zin heb om mee te gaan. Unreal, deze lui zijn zo vriendelijk. Kheb veel vriendelijke mensen ontmoet maar niet zo vaak in een hostel!
Het is echt fantastisch om Emily te zien, het is direct weer als ‘vroeger’ in Brisbane en vorig jaar in Frankrijk.
Omdat het hostel een bar heeft, mag je volgens de wet je eigen alcohol niet meenemen naar binnen, tja…wel gedaan natuurlijk, halloho duty free, natuurlijk koop je dan drank.
Tony weet dat ik het heb en maakte er geen probleem van, zolang ik het maar verstop. Dus Emily en ik aan de Bourbon en Coke, altijd een fantastisch idee als je een Jetlag hebt…
Eigenlijk valt er weinig bijzonders te melden omdat het zo gewoon is om hier te zijn..
Met Emily heb ik voornamelijk rondgehangen, haar wat leuke plaatsen laten zien en kroegen bezocht. Verder de mensen in het hostel leren kennen en dat vat het dan wel samen.
Emily moet uiteindelijk na 3 nachtjes weer naar huis in Townsville, het is altijd te kort. Gelukkig voelt het alsof ze dichtbij is –wat natuurlijk niet zo is, want het is 6 uur vliegen naar de andere kant van OZ-
Op een avond zit ik buiten met Khan, een kiwi die al jaren in Australie woont, maar ook veel heeft gereisd. Ongeveer 3 meter van ons vandaan zit een ander groepje. Een van de mannen (over de 50) staat op, loopt naar de deur, verliest dan zn evenwicht en valt op de grond. Echt net naast een hoop stenen. Super gevaarlijk. Ik ken de man wel, hij houdt wel van een borrel dus ik denk alleen: jemig, hij heeft wel erg veel gedronken en klets verder met Khan. De anderen helpen hem overeind en zetten hem op een stoel.
Ongeveer 3 minuten later hoor ik de anderen harder praten en als ik omkijk zie ik dat ze allemaal staan, met uitzondering van Cody. Ze hebben geen idee wat ze moeten doen en kijken gestresst om zich heen…ik wil me er eigenlijk niet mee bemoeien maar als ik de paniek zie doe ik het toch maar.
Ik loop naar Cody, die blijkt bewusteloos op de stoel te zitten, hij ademt zwaar en het klinkt alsof hij stikt. Hij heeft geen controle meer over zijn sluitspieren en hij lijkt een epileptische aanval of zo te hebben en ik krijg hem niet wakker. Ik heb vorige keer in Perth een trucje geleerd van de politie om iemand wakker te krijgen, maar hij reageert niet.
Ik vraag aan de anderen om me te helpen hem in de stabiele zijligging te leggen op de grond, ik blijf tegen hem zeggen dat ie zn ogen moet opendoen en knijp ondertussen met mijn nagels in zn oorlel. Er gebeurt niks. Erger nog, hij stopt met ademen. Oh shit, denk ik..en ik laat Tony halen zodat er nog iemand is met EHBO en een telefoon om een ambulance te bellen.
Ik blijf zn naam zeggen en in zn oor knijpen –echt heel hard- dan ineens haalt hij weer adem en doet ie zn ogen open. Jezus denk ik, pfffff.
Het eerste dat hij zegt is: bloed ik? Daarna zegt hij: ik wil een sigaret, maar dat mag hij niet van mij. Hij moet eerst even blijven liggen. Tony is er inmiddels ook bij blijkt. Cody begint grapjes te maken en dus denk ik, nou die is er weer bij.
Hij word door de anderen omhoog geholpen en naar binnen gebracht.
Dan realiseer ik me ineens wat er eigenlijk gebeurd is en wat ik heb gedaan, zo kalm geweest dus nu komt de verlate reactie.
Khan zegt, jemig, dat was koelbloedig van je. Waarop ik zeg, eh ja doe me nu maar een borrel…Tony kijkt me aan als hij mijn drankje voor me uit de koelkast pakt en bedankt me voor het snelle handelen…en vraagt of het gaat…eh ja het gaat wel, na dit drankje komt het helemaal goed!
Twee dagen later zie ik Cody pas weer, hij komt direct naar me toe en bedankt me voor de “reddingsactie” –hij zegt serieus: you have saved my life- Hij vertelt me dat hij me kon horen, ergens ver weg en dat hij daarom wist welke richting hij op moest. Jemig zeg, griezelige gedachte.
Toch nog wat spannends beleefd.
Inmiddels heb ik twee nieuwe kamergenoten en ken ik iedereen in het hostel. Ik blijf erbij, de slechtst verzorgde hostels zijn vaak ook de gezelligste.
We hebben een pooltafel en elke avond spelen we wel tegen elkaar, ik kan wel een beetje poolen gelukkig. We hangen rond op de bank, kijken voetbal met zn allen, eten samen heel leuk.
Ik heb een televisie op mn kamer en twee “heaters” anders is het veel te koud.
Ik heb ook helaas al “bedbugs” gehad, yak. Maar gelukkig ben ik niet meer gebeten nadat we de kamer en mijn kleren hebben behandeld...
Natuurlijk ben ik ook bij het kinderziekenhuis geweest waar ik vorige keer heb gewerkt en Antoinette was heeeel blij om me te zien. Ze bood me direct werk aan. Dus binnen 4 dagen heb ik werk gevonden. Helaas moet ik wachten op een bewijs van goed gedrag voor ik mag beginnen met werken. Suf, want ik wil graag werken, zij hebben te weinig personeel en ik heb er al es 2 en een halve maand gewerkt….
Maar goed, als ik dat bewijs heb dan is dat alleen maar handig voor als ik “echt werk” heb gevonden waardoor ik in Australie mag blijven.
Nu heb ik een nieuwe routine bedacht, 1 dag aankloten, 1 dag naar de bieb –waar ik nu ook ben- om werk te zoeken. Als ik t namelijk niet zo doe dan doe ik de hele dag niets….ach ja het goede leven….
-
30 Juni 2010 - 07:10
Wouter:
Wow! Heftig verhaal. Hulde voor Micky onze reddende engel! Echt heel stoer van je (met nagel in oor knijpen onthouden doet)!
Leuk om te horen dat je het verder zo naar je zin hebt.
-
30 Juni 2010 - 08:44
Marli:
En jij zeggen dat je niets mee maakt. Ik maak dat soort dingen niet mee hoor. Nou moet ik eerlijk zeggen dat hoeft ook niet zo nodig van mij. maar mocht het mij overkomen hoop ik dat de koelbloedigheid in de familie zit. Groetjes uit Assen.
x x -
30 Juni 2010 - 09:41
Pappa:
Hoi liefje, fijn dat alles oké is ik ga je dagboek later helemaal lezen maar met de verhuizing komt het er even niet van.
Veel liefde, kus en je hoort.
Pappa. -
30 Juni 2010 - 10:19
S Te A:
en dan nu lekker even relaxen hoor!! nog een rose voor micky, please:)
xs -
30 Juni 2010 - 11:40
Wilma:
Lieve Micky,
je bent er!
Je schrijft ontzettend leuk, heerlijk om te lezen.
Pas goed op jezelf en geniet van het goede leven daar!!
Je hebt al 1 leven gered daar, stoer wijvie!!!
Liefs,
Wilma -
01 Juli 2010 - 18:17
Gemma:
Zal ik een beetje warmte naar je doorsturen . Hier is het typisch Hollands smoorheet en benauwd.Of het een of het ander. Geniet van je luie leventje want er zit vast werk aan te komen. Liefs van je mama Ik hou van je. -
02 Juli 2010 - 10:19
Marieke:
Hey Micky!
Sodeju!!! Heavy hoor! Echt knap dat je zo kalm kan blijven. Dan heb je zeker wel een bourbon en coke verdient hihi! Gek om te lezen dat jij heaters op je kamer hebt staan, het is hier namelijk 34 graden... Pfff! Succes met het zoeken naar werk, ben wederom benieuwd naar je volgende avontuur!
Liefs, Marieke -
02 Juli 2010 - 11:02
Linda:
Wow wat een verhaal! Heftig, maar wel echt super stoer van je. You go girl!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
